Έθιμα Άνοιξης, τόσο κοντά τόσο μακρινά Άνοιξη 2ο μέρος

Ο θεός Διόνυσος κρατά αλέκτορα και αυγό, σύμβολα ψυχής και αναγέννησης Τανάγρα Βοιωτίας 350π.Χ

Σήμερα θα αναφέρω ορισμένα έθιμα, που γίνονται ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα, τις ημέρες του Πάσχα, αλλά σαφώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με έθιμα και γιορτές της αρχαιότητας.

  Αφού λοιπόν και έλκω την καταγωγή μου από Σερραίους γονείς, δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω από την ιδιαίτερη πατρίδα τους και να μιλήσω για τους
«Αδώνιδος κήπους»,
που τόσες φορές η μητέρα μου εκστατικά μου περιέγραφε όταν ήμουν μικρό παιδί.

Λίγες μέρες πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, οι γυναίκες φύτευαν μέσα σε πήλινα βαθιά πιάτα, ή σε βυζαντινά κεραμίδια (τα κοίλα, τα βαθιά), ή σε καλαθάκια, σπόρους που φυτρώνουν γρήγορα, φακές, φασόλια, σιτάρι, ώστε μέχρι την Μεγάλη Παρασκευή ήταν έτοιμα, με πολλές πράσινες κορφές.
Την Μεγάλη Παρασκευή τοποθετούσαν την εικόνα του Σταυρωμένου, σε μια πιατέλα, την στόλιζαν γύρω-γύρω με βιολέτες και άλλα λουλούδια, οι γυναίκες και οι κοπέλες πλημμυρισμένες από κατάνυξη, και δάκρυα μοιρολογούσαν, έκλαιγαν τραγουδούσαν το πένθιμο άσμα «σήμερα μαύρος ουρανός», μύρωναν την εικόνα κάθε τόσο, έκαιγαν θυμιάματα και λαμπάδες.
Όταν το βράδυ περνούσε μπροστά από τα σπίτια η πομπή του Επιταφίου, όλες οι γυναίκες είχαν προνοήσει και βγάλει νωρίτερα, πάνω σε τραπέζι με κεντημένο τραπεζομάντιλο την πιατέλα με την στολισμένη εικόνα, αναμμένα κεριά, λιβάνι που έκαιγε στο θυμιατό, και γύρω-γύρω τα γλαστράκια με τους φυτρωμένους σπόρους τους «κήπους». Σα περνούσε η πομπή, τα μικρά κορίτσια έπαιρναν του «κήπους» και αναμμένες λαμπάδες και ακολουθούσαν μοιρολογώντας και άδοντας τα τροπάρια της θλιβερής εκείνης μέρας, συμπονώντας την Παναγιά-μητέρα για το θείο δράμα του παιδιού της.

Ο θεός ήταν άλλος, δεν ήταν ο Άδωνις πια, τι σημασία έχει το όνομα, αλλά οι ρίζες μιλούσαν, το γονίδιο θυμάται δεν ξεχνά, ακόμη και όταν ήμουν εγώ μικρή, και τύχαινε να περνώ τις διακοπές μου στις Σέρρες, η γιαγιά με παρότρυνε να φτιάξω το δικό μου κηπάκι, τα κορίτσια συναγωνιζόμασταν ποιά θα έφτιαχνε το ωραιότερο,δεν το περιφέρανε πια, τουλάχιστον στην πόλη που ζούσε η γιαγιά, σε χωριά όμως ακόμη συνέβαινε.

Την Μεγάλη Πέμπτη, οι γυναίκες βάφουν αυγά, σύμβολο ζωής, αναστάσιμο, πανάρχαιο σύμβολο αναγέννησης, βρέθηκαν αυγά μέσα σε τάφους, ακόμη και τεράστια αυγά στρουθοκαμήλου σκαλισμένα με περίσσια τέχνη.
Αγγεία και νεκρικές στήλες, όπου ο κόκορας (ο αλέκτορας, ζώο αφιερωμένο στην Περσεφόνη, την θεά της Κρίσεως) που θα λαλήσει θα ξυπνήσει τον νεκρό και το αυγό που προσφέρεται δηλώνει ότι περιμένουν την αναγέννηση (ανάσταση λέμε σήμερα) της ψυχής του αποθανόντος.

Το αυγό στην αρχαία ελληνική γραμματεία αναφέρεται ως σύμβολο δημιουργίας, συμβολίζει το σύμπαν. Το αυγό αναφέρεται σε πολλούς μύθους, από αυγό βγήκαν οι Διόσκουροι Κάστορας και Πολυδεύκης, ο ένας θνητός, ο άλλος αθάνατος, και η Ελένη.

Το αυγό συμβολίζει την ψυχή, τον Νου όπως λέει ο Πλάτων. 

Το αρχικό σχήμα της ψυχής συμβολίζεται με τον κύκλο ή με το αυγό, είναι η θεϊκή καθαρότητα και τελειότητα. 

Η ψυχή γονιμοποιεί το σώμα που είναι γεννημένο από ύλη, πέφτει σιγά-σιγά μέσα στην ύλη, φθείρεται καθώς πορεύεται το σώμα πάνω στη γη οδηγείται σε πάθη, αλλά όταν ο άνθρωπος αποκτήσει αυτοσυνείδηση, τότε σταδιακά θα οδηγήσει την ψυχή του στην κάθαρση και την πνευματικότητα, οδηγώντας την τελικά προς την τελειότητα.

προσφορά αυγού, συμβόλου αναγέννησης, λήκυθος Αθηνών 460-450π.Χ,μουσείο Getty

Τα αυγά ήταν σύμβολα στα έθιμα και των Φρυγών πανάρχαιας μακεδονικής φυλής
(Φρύγες-Βρύγες που κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Ημαθίας, όπου ήταν οι περίφημοι κήποι του Μίδα, και το έδαφος ήταν τόσο γόνιμο που ακόμη και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν τριάντα φύλλα αλλά τα διπλά, εξήντα), που μετανάστευσε στην Μ. Ασία και λάτρευε την Μητέρα θεά Κυβέλη, που ταυτίζεται με την Γαία, Ήρα, Ρέα.
Οι ιερείς της θεάς-μητέρας λεγόταν Γάλλοι, λάτρευαν τον αγαπημένο της Κυβέλης Άττι, ο οποίος ακρωτηρίασε τα γεννητικά του μέλη, για να φτάσει στη θέωση
(η κίνηση αυτή δείχνει ότι για να φτάσεις σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο, πρέπει να αποποιηθείς όλα τα υλικά αγαθά και τις σωματικές ανάγκες).
Οι ιερείς της Μεγάλης Μητέρας θεάς, ακρωτηρίαζαν τα γεννητικά τους όργανα, γύριζαν τα σπίτια και με «αγερμό» (έρανο), δέχονταν ρούχα γυναικεία που τους προσέφεραν οι κοπέλες.


Οι ιερείς αυτοί, όταν γιόρταζαν το θάνατο του Άττι, κρατούσαν στα χέρια τους αυγά, σε πομπή με κομμένο δέντρο, θρηνούσαν το χαμό του Άττι, και στο τέλος της γιορτής έθαβαν μέσα στη γη το ομοίωμα του θεού, μαζί με δυο κόκκινα αυγά που ήταν οι ματωμένοι όρχεις του θεού, που αποποιήθηκε όλες τις σαρκικές ηδονές και επιθυμίες, για να γίνει ο αγαπημένος της Μητέρας Κυβέλης, το θείο δεν έχει ανάγκη φύλου
(παρόμοιοι μύθου Διόνυσου με δυο φύσεις ανδρική θηλυκή, Άδωνι, Ήλιου, Ερμαφρόδιτου).
Αργότερα, όταν οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν τα έθιμα των Φρυγών και τιμούσαν τον Άττι με τα Ιλάρια, γιορτές όπου οι ιερείς κουβαλούσαν το δέντρο σύμβολο του Άττι και με λαμπρές τιμές και σε πομπή κουβαλούσαν μεγάλα σκαλιστά αυγά στρουθοκαμήλου.

Μετὰ δὴ τὸ σύμβολον τοῦτο, ὅτε ὁ βασιλεὺς Ἄττις ἵστησι τὴν ἀπειρίαν
διὰ τῆς ἐκτομῆς, ἡμῖν τε οἱ θεοὶ κελεύουσιν ἐκτέμνειν καὶ
αὐτοῖς τὴν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς ἀπειρίαν καὶ κινεῖσθαι ἐκ
τούτων, ἐπὶ δὲ τὸ ὡρισμένον καὶ ἑνοειδὲς καί, εἴπερ οἷόν
τέ ἐστιν, αὐτὸ «τὸ Ἓν» ἀνατρέχειν· οὗπερ γενομένου,
πάντως ἕπεσθαι χρὴ τὰ Ἱλάρια.

Η λατρεία του Άττι ξέφυγε από τα όρια και τους πραγματικούς συμβολισμούς της, και οι ιερείς ήταν τόσο γυναικωτοί και κατέφευγαν σε τόσα όργια, και σοδομισμούς που αποτελούσαν πρόκληση, με αποτέλεσμα να χάσει η λατρεία του Άττι το ουσιαστικό της νόημα.

Σε παρόμοιους μύθους, ο Κρόνος κόβει με δρεπάνι τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού, ο Δίας με τα αδέλφια του κόβουν τα γεννητικά όργανα του πατέρα Κρόνου-Χρόνου, όπου ο Κρόνος σύμφωνα με τους αρχαίους θεολόγους είναι ο Νους, ή καλύτερα η Ψυχή, που κατά την γένεση είναι καθαρή, και αποτελεί όχημα για την κάθαρση, όταν το σώμα δεσμεύεται από ηδονές σωματικές και υλικές.  Η εκτομή των γεννητικών οργάνων αυτήν ακριβώς την κάθαρση συμβολίζει,


για να αρχίσουμε σιγά-σιγά να κατανοούμε τα βαθύτερο νόημα των μύθων, που σα παιδιά από την μια μας προκαλούσαν θαυμασμό, επειδή όμως δεν τους κατανοούσαμε προκαλούσαν φόβο και αποτροπιασμό, όπως συμβαίνει και με πολλούς ακόμη και σήμερα, που κυρίως θέλουν να πλήξουν την αρχαιότατη πολιτισμική μας κληρονομιά, θέλοντας να παρουσιάσουν ως κτήνη τους θεούς της αρχαίας θρησκείας, και τους ήρωες της μυθολογίας και όχι σα γνώσεις καλυμμένες και συμβολισμούς.

Σε αυτές τις σελίδες ποτέ δεν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ποια θρησκεία ήταν ή είναι καλύτερη, οι θρησκείες πάντα αποτέλεσαν το όπιο των λαών, που στην προσπάθεια τους να εξηγήσουν το ανεξήγητο, οδηγήθηκαν να ορίζονται και να εξαρτώνται από σαμάνους, ιερείς, μαντεία, ιερά.

Σήμερα ζούμε στον αιώνα της γνώσης, τα περισσότερα από τα ερωτήματα και τα φυσικά φαινόμενα, τα εξηγούμε με την επιστήμη, η πίστη είναι τελείως ανεξάρτητη νομίζω, από θρησκείες. 

Η αποκωδικοποίηση των μύθων, βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα τις βάσεις του πολιτισμού μας, αν κατανοήσουμε τα βαθιά νοήματα τους θα γίνουμε σαφώς καλύτεροι άνθρωποι.

Με τον Χριστιανισμό, ο λαός δεν ξέχασε τα αρχαία του έθιμα, αλλά τα ενσωμάτωσε μέσα στην νέα θρησκεία, ο μύθος απλά άλλαξε πρόσωπα, όσοι θέλουν να πιστεύουν σε πραγματικά γεγονότα, πρόσωπα, συμβάντα, ορθά το κάνουν, αν σε αυτό βρίσκουν γαλήνη και ισορροπία.

Λαΐκή δοξασία λέει ότι όταν είπαν σε μια χωρική ότι ο Χριστός αναστήθηκε, εκείνη διστακτικά, κοίταξε τα λευκά αυγά που είχε στο καλάθι της και είπε, όσο κόκκινα είναι τα αυγά του καλαθιού μου, τόσο είναι δυνατόν να αναστήθηκε ο Κύριος.
Τα λευκά αυγά της αμέσως έγιναν κόκκινα, η χωρική πίστεψε και από τότε έμεινε το έθιμο να βάφονται κόκκινα.
Σύμφωνα με άλλο θρύλο, ή Μάρθα, η Μαρία και η Μαγδαληνή πήγαιναν να μυρώσουν τον τάφο του Ιησού, για τα τριήμερα, αλλά άγγελος κυρίου εμφανίστηκε και τους είπε ότι ο Κύριος ΑΝΕΣΤΗΘΗ, οι γυναίκες απόρησαν και είπαν ότι είδαν ότι πέθανε και τον έθαψαν και εκείνος για να να πιστέψουν, έκανε τα αυγά που κουβαλούσαν να κοκκινίσουν.

ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ
Ο τάφος του θεού Απόλλωνα ήταν στους Δελφούς, υποτίθεται ότι ο θεός βρήκε τραγικό θάνατο, από τον δράκοντα του σκότους Πύθωνα, τα οστά εκθέτονταν στους Δελφούς.
Τρεις γυναίκες σύμφωνα με το μύθο πήγαιναν να κλάψουν 

το νεκρό θεό ΑΠΟΛΛΩΝΑ-ΗΛΙΟ στον τάφο του.

Ο θεός όμως "αναστήθηκε" και θριάμβευσε, σκοτώνοντας τον σκοτεινό ηγέτη της περιοχής Πύθωνα. Για το λόγο αυτό ο θεός γιορταζόταν αυτή ακριβώς την εποχή με γιορτές και πανηγυρικούς αγώνες, ιερείς έκοβαν με τιμές κλαδιά από το ιερό δέντρο του θεού, τη ΔΑΦΝΗ, (τυχαία;), και μέσα σε βρεγμένα πανιά τα μετέφεραν στο μαντείο του θεού στους Δελφούς, 

ακριβώς την εποχή της εαρινής ισημερίας,
όταν ο ήλιος θριαμβεύει στον ουρανό.

Κάθε χρόνο στον Παρνασσό άναβε μόνο του το ιερό πυρ του Απόλλωνος, που φώτιζε όλη την περιοχή, από εκεί οι ιερείς μετέφεραν το άσβεστο πυρ στο ναό των Δελφών.
Όχι τυχαία ο Απόλλων έχει και την προσωνυμία ΣΩΤΗΡ.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας γιόρταζαν την επάνοδο του θεού, στον ουρανό, κατά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης. 

Η πρώτη ημέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη στον ήλιο, 

ακόμη και σήμερα στην αγγλική γλώσσα η πρώτη ημέρα λέγεται Sunday (ημέρα του ήλιου).

Η μοναδικότητα του θεού Ήλιου, με τα πολλά ονόματα και επίθετα, ήταν αποδεκτή στους Ορφικούς, όπου ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ θεός εμφανίζεται ως μια δύναμη, με διάφορες μορφές. 

Ο Ορφισμός έχει αποκτήσει την προσωνυμία της θρησκείας της ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗΣ, 

εισάγει ιδέες για μεταθανάτια ζωή, για ψυχή, για κρίση.

Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, και πολλοί φιλόσοφοι σαφώς εμπνεύστηκαν από τους Ορφικούς. 

Ο Πρόκλος αναλύοντας και σχολιάζοντας τον Πλάτωνα και τα έργα του, αναφέρει σαφέστατα, ότι ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΘΕΟΣ, αυτός που δημιουργεί και εξουσιάζει τα πάντα είναι ΕΝΑΣ, τον ονομάζει Δία, και σημειώνει ότι όλοι οι θεοί του δωδεκαθέου συγκεντρώνονται σε μια θεότητα, και τα ονόματα τους δηλώνουν τις επί μέρους ιδιότητες του ενός, και κάτω από το βλέμμα του κατοικούμε όλοι στη γη:

«ΑΥΤΗ ΔΕ ΖΗΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝ ΟΜΜΑΤΙ, ΠΑΤΡΟΣ ΑΝΑΚΤΟΣ, ΝΑΙΟΥΣ’ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ ΘΕΟΙ, ΘΝΗΤΟΙ, Τ’ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΣΣΑ ΤΕ ΗΝ ΓΕΓΑΩΤΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΝ ΟΣΣΑ ΕΜΕΛΛΕΝ» 

(Σ’ αυτήν, στα μάτια του Δία, πατέρα βασιλέα, κατοικούν και οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι, και όσα έχουν γίνει και όσα μέλλει να γίνουν.
Την συνήθεια του ιερού πυρός κληρονόμησαν και οι Ρωμαίοι και το συντηρούσαν στα ιερά και τις εστίες των οικιών, το πυρ ανανεωνόταν κάθε άνοιξη.)

Η γνώση ποτέ δεν ήταν για τους πολλούς, τα μυστήρια ήταν απόκρυφα, η γνώση έπρεπε να διαφυλαχτεί, τα μυστήρια επιβάλλουν μυστικότητα, το όνομα των θεών ιδιαίτερα του 

Διόνυσου-Δήμητρας-Κόρης, δεν πρέπει να προφέρονται, οι θεότητες είναι απρόσιτες, ανερμήνευτες, επιβάλλουν πλήρη μυστικότητα, κάτι που τηρείται μέχρι σήμερα στο μυστήριο της μετάληψης, όταν όλοι οι πιστοί πρέπει να κατεβάσουν χαμηλά το κεφάλι, «τας κεφαλάς ημών τω Κυρίω κλίνομεν»
ώστε να μην βλέπουν, η θύρα του ιερού κλείνει και «τα σα εκ των σων» η ιερή μετάληψη, παρασκευάζεται με πλήρη σιγή, μυστικότητα και εκστατικότητα, από οίνο και άρτο, ακριβώς όπως στα Ελευσίνια μυστήρια, όπου οι πιστοί μεταλάμβαναν το σώμα και το αίμα του Διόνυσου 

και οι μύστες αναγνωριζόταν με τη φράση:

«εκ τυμπάνου βέβρωκα,
Εκ κυμβάλου πέπωκα,
Γέγονα μυστικός»

Διότι κατά τα μυστήρια έπιναν νερό από πηγές,
(με κύμβαλο, πλατύ αγγείο, αλλά και όργανο του θιάσου του Διονύσου), για να καθαρθούν και εσωτερικά και έτρωγαν τη μυστική τροφή,
"το σώμα του θεού", επάνω σε τύμπανα.

Όσοι προσέρχονταν στα Μικρά και Μεγάλα Ελευσίνια από περιέργεια και μόνο, δεν γινόταν δεκτοί από τους ιεροφάντες, ούτε όσοι σκεφτόταν πως θα κερδίσουν κάτι εμπλεκόμενοι στα μυστήρια, ούτε όσοι δεν είχαν καθαρά τα χέρια τους (συνείδηση), αλλά και όσοι δεν είχαν γλώσσα και καταγωγή ελληνική, διότι ο θείος Λόγος δεν θα γινόταν κατανοητός και δεν θα ήταν δυνατόν να τους αγγίξει.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας ακόμη και σήμερα συνηθίζεται,
ιδιαίτερα στην Κρήτη, όταν επιστρέφουν το βράδυ από την εκκλησία μετά την λειτουργία της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, οι πιστοί στο δρόμο να είναι σιωπηλοί, κρατάνε τις λαμπάδες χωρίς να επιτρέπεται να μιλήσουν σε κανένα, επιβάλλεται να τηρούν απόλυτη σιγή και μυστικότητα του μυστηρίου, στο οποίο έλαβαν μέρος, ακριβώς όπως στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Η πασχαλινή λαμπάδα συμβολίζει το ΑΙΩΝΙΟ ΦΩΣ του ΗΛΙΟΥ-ΘΕΟΥ, είναι ο θρίαμβος του φωτός που κατανίκησε το σκότος.
Για το λόγο αυτό οι ιερείς την ημέρα της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ φορούν χαρούμενα χρώματα, το λευκό, το χρυσό και το γαλάζιο του ουρανού.

Τα πάντα στολίζονται με το σύμβολο της δόξας τη ΔΑΦΝΗ, του θεού του φωτός Απόλλωνα.

Η αέναη πορεία του θεού – ήλιου σε κάθε εποχή και λαό, αποκτά νέο όνομα, η ουσία όμως είναι πάντα η ίδια η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

Το πορφυρό χρώμα συμβόλιζε την
ΑΝΑΣΤΑΣΗ του ΙΕΡΟΥ ΠΥΡΟΣ-ΗΛΙΟΥ,
που κάθε άνοιξη σκορπάει ζωή, στο δικό μας τουλάχιστον ημισφαίριο.

Τα αυγά βάφονται κόκκινα διότι συμβολίζουν το αίμα του Χριστού, που έβαψε κόκκινη τη γη, στο Γολγοθά.

Ο Αδαμάντιος Κοραής στο έργο του «ΑΤΑΚΤΑ», υποστηρίζει ότι το κόκκινο χρώμα των αυγών συμβολίζει το αίμα των αμνών, που σύμφωνα με οδηγία που έλαβαν οι Εβραίοι από άγγελο Κυρίου, έβαψαν τις πόρτες των σπιτιών τους για να αποφύγουν την
«υπό εξολοθρευτικού Αγγέλου φθοράν».

Το έθιμο όμως, συμπληρώνω, μελετώντας τόσα χρόνια την αρχαία ελληνική γραμματεία και τους θεολόγους της αρχαίας θρησκείας, μας οδηγεί και στην λατρεία της ηλιακής θεότητας του Ώρου, θεού του φωτός, που κομματιάστηκε από τον Τυφώνα,
(όπως ο Βάκχος-Διόνυσος από τους Τιτάνες),
όπου κατά τις γιορτές του πυρός-Ήλιου, σημείωναν τις θύρες των οικιών με πορφυρό (κόκκινο χρώμα), ακριβώς όπως «ο άγγελος της αγάπης του Θεού», συμβούλεψε τους Εβραίους, στη δική τους ιστορία.

Στη θρησκεία του Ώρου των Αιγυπτίων οι ιερείς με τις άκρες των δακτύλων τους αποσπούν τις ευεργετικές ακτίνες (φλόγες) του ήλιου, στα άδυτα των ναών του θεού.

Μια πέτρα πράσινη έλαμπε μόνο τη νύχτα στην Τύρο στο ναό του
Ηρακλή Μελκάρθε, που φαινόταν και από μακριά.
Το γεγονός προκαλούσε το σεβασμό και το δέος όλων των πιστών.

Στο ναό της Μητέρας θεάς των Συρίων που ταυτίζεται με την ΉΡΑ, στην πόλη Κάδυτη (σημερινά Ιεροσόλυμα), όπου ο μύθος θέλει να βρίσκεται και ο τάφος του
ΗΡΑΚΛΗ-ΗΛΙΟΥ, τότε γινόταν και επίδειξη των οστών του,
σήμερα μια άλλη μεγάλη θρησκεία του κόσμου, λαμβάνει χώρα.

Στο ναό της Συρίας θεάς, που ήταν στολισμένος με απέραντο πλούτο και πολύτιμα πετράδια, ακτινοβολούσε μια κόκκινη πέτρα που έλαμπε μόνο το βράδυ, από μόνη της, στο ιερό, στην ίδια θέση περίπου ένα άλλο μεγάλο θαύμα σήμερα συνταράσσει πιστούς που συρρέουν από όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Ο Ορθόδοξος Πατριάτρης, μπαίνει μέσα στον
Πανάγιο-Τάφο, κρατώντας 33 κεριά, που συμβολίζουν τα χρόνια του Ιησού, ο ναός ολόκληρος αλλά και ο Τάφος πλημμυρίζουν από το
ΙΛΑΡΟ ΦΩΣ της δόξας, του Ήλιου της Δικαιοσύνης.

Το ΦΩΣ θριαμβεύει και σε αυτή την θρησκεία.

Σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη στην Περσία, όπου βασίλευε ένας Έλληνας βασιλιάς, ο Περσέας, απέσπασε το ΑΙΩΝΙΟ ΠΥΡ από τον ουρανό, το παρέδωσε στους Μάγους ιερείς και με αυτό το «άσβεστο πυρ» άναβαν και συντηρούσαν το ιερό πυρ των ναών.

Ο συνειδητός άνθρωπος σε όλες τις εποχές, με την πνευματικότητα του, προσπαθεί να ανυψώσει την ψυχή του, να την τελειοποιήσει, προσπαθεί να την κάνει ΑΘΑΝΑΤΗ, προσπαθεί να εξομοιωθεί με τον θεό του, όποιος και αν είναι αυτός, σε όποια εποχή ή τόπο ζει.

Δεν υπάρχει ΑΝΑΣΤΑΣΗ δίχως ΘΑΝΑΤΟ.

Ας μην ξεχνούμε και η Δήμητρα, την Άνοιξη, υποδέχεται στην αγκαλιά της την κόρη της Περσεφόνη, που ο Πλούτωνας φυλά για τρεις μήνες στο σκοτεινό του βασίλειο.
Οι ελπίδες της μάνας Δήμητρας έσβησαν, τα πάντα πάνω στον κόσμο κοιμήθηκαν, αλλά ο Δίας πατέρας όρισε ότι η Κόρη θα ανέβαινε στη γη για 8 μήνες, και μόνο το χειμώνα θα κοιμόταν στην αγκαλιά του Άδη, ο θάνατος έδινε την θέση του στην
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

© ηλακάτη

Απαγορεύεται η αντιγραφή, ή αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική ή μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου των δημοσιεύσεων του ιστολογίου, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, ή άλλο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της δημιουργού, σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.
Αυτή η εργασία χορηγείται μόνον με άδεια


Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.


για περισσότερες γνώσεις και πληροφορίες αξίζει να παρακολουθήσετε τα ντοκυμαντέρ της καθηγήτριας μου Ευγενίας Κούκουρα, που έξι χρόνια τώρα, την ακολουθώ όπως τα καράβια το φάρο, οι γνώσεις της είναι αστείρευτες και τις χαρίζει απλόχερα σε μια προσπάθεια για τη διάδοση και κατανόηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της ιστορίας του ελληνισμού.
Ανάλογες με το θέμα ταινίες είναι το:

νούμερο 32-αναστάσεις, μεταστάσεις
36-μικρά ελευσίνια
19-μίδας, γόρδιος δεσμός
11-mars, Μάρτιος

στην ΕΓΝΑΤΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ