Κλέοβις καὶ Βίτων

* φωτογραφία από το αρχείο της Wikimedia Commons

….Κλέοβιν καὶ Βίτωνα, τὸ γένος Ἀργείους, οἵτινες
τῆς μητρὸς αὐτῶν Θεανοῦς ἢ Κυδίππης ἱερωμένης…..

Ο Κλέοβις και ο Βίτων ήταν δυό αδέλφια από το Άργος.

Η μητέρα τους Θεανώ ή Κυδίππη, ήταν ιέρεια της θεάς Ήρας.

Για να τελέσει εγκαίρως η μητέρα τους τα καθήκοντας της ως ιέρεια, τα δυο αδέλφια ζώθηκαν την άμαξα, δεικνύοντας ευσέβεια και προς τη θεά και προς τη μητέρα τους, γεγονός που τους καταξίωσε και άφησε αθάνατα τα ονόματα τους στην ιστορία.

Οι Αργείοι για να τιμήσουν τους άριστους άνδρες, 

κατασκεύασαν κι ανέθεσαν την εικόνα τους στους Δελφούς.

Ἀργεῖοι δέ σφεων εἰκόνας ποιησάμενοι

ἀνέθεσαν ἐς Δελφοὺς ὡς ἀνδρῶν ἀρίστων γενομένων.»

Ο Πλούταρχος γράφει:

Πρώτα πρέπει να σου διηγηθώ για τον Κλέοβη και τον Βίτωνα, τους Αργείους νεαρούς .

Λένε, ότι η μητέρα τους ήταν ιέρεια της θεάς.

Επειδή έπρεπε να πάει στο ναό και τα μουλάρια της απήνης (άμαξας) καθυστερούσαν κι εκείνη βιαζόταν, αυτοί ζώθηκαν την άμαξα κι οδήγησαν τη μητέρα τους στο ναό. Εκείνη υπερευχαριστημένη, για την ευσέβεια των γιων της, ευχήθηκε να τους χαρίσει η θεά τα καλύτερα από όσα μπορούν να δοθούν στους ανθρώπους. Αυτοί αποκοιμήθηκαν και πλέον δεν ξύπνησαν, χαρίζοντας τους η θεά θάνατο ως αμοιβή για την ευσέβεια τους.

Πρῶτα δή σοι τὰ περὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα τοὺς Ἀργείους νεανίσκους διηγήσομαι. φασὶ γὰρ τῆς μητρὸς αὐτῶν ἱερείας οὔσης τῆς Ἥρας ἐπειδὴ τῆς εἰς τὸν νεὼν ἀναβάσεως ἧκεν ὁ καιρός, τῶν ἑλκόντων τὴν ἀπήνην ὀρέων ὑστερησάντων καὶ τῆς ὥρας ἐπειγούσης, τούτους ὑποδύντας ὑπὸ τὴν ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς τὸ ἱερὸν τὴν μητέρα, τὴν δ' ὑπερησθεῖσαν τῇ τῶν υἱῶν εὐσεβείᾳ κατεύξασθαι τὸ κράτιστον αὐτοῖς παρὰ τῆς θεοῦ δοθῆναι τῶν ἐν ἀνθρώποις, τοὺς δὲ κατακοιμηθέντας μηκέτ' ἀναστῆναι, τῆς θεοῦ τὸν θάνατον αὐτοῖς τῆς εὐσεβείας ἀμοιβὴν δωρησαμένης.

Κλέοβις καὶ Βίτων Museo Nazionale Romano

Ο Πλούταρχος στο βίο του Σόλωνα αναφέρει ότι όταν ο

Κροίσος ρώτησε τον Σόλωνα αν γνωρίζει και κάποιον άλλον άνθρωπο μετά τον Τέλλο που να είναι ευτυχισμένος, εκείνος ανέφερε τα δυο αδέλφια Κλέοβη και Βίτωνα.

(Ο Τέλλος πολέμησε γενναία και έχασε τη ζωή του στη μάχη για την πατρίδα)

……Ο Σόλων του απάντησε ότι γνωρίζει τον Κλέοβη και τον Βίτωνα, άνδρες έξοχους για την αδελφική τους αγάπη και την αγάπη για τη μητέρα τους, οι οποίοι ζώθηκαν το ζυγό της άμαξας, διότι καθυστερούσαν τα βόδια, μετέφεραν τη μητέρα τους στο ναό της Ήρας, καλότυχη και γεμάτη χαρά. Στη συνέχεια τα δυο αδέλφια πρόσφεραν θυσία κι ήπιαν, δίχως να ξυπνήσουν την επόμενη μέρα, αλλά πέθαναν ανώδυνα και δίχως λύπη, με ένδοξο θάνατο. Κι ο Κροίσος τότε οργισμένος είπε: δε μας κατατάσσεις μεταξύ των ευτυχισμένων ανθρώπων;

(απορούσε πως ήταν δυνατόν να είναι ευτυχείς οι άνθρωποι δίχως πλούτη.)

….πάλιν δὲ τοῦ Σόλωνος εἰπόντος εἰδέναι καὶ Κλέοβιν καὶ Βίτωνα, φιλαδέλφους καὶ φιλομήτορας διαφερόντως ἄνδρας, οἳ τὴν μητέρα τῶν βοῶν βραδυνόντων ὑποδύντες αὐτοὶ τῷ ζυγῷ τῆς ἁμάξης ἐκόμισαν πρὸς τὸ τῆς Ἥρας ἱερόν, εὐδαιμονιζομένην ὑπὸ τῶν πολιτῶν καὶ χαίρουσαν, εἶτα θύσαντες καὶ πιόντες οὐκέτι μεθ' ἡμέραν ἀνέστησαν, ἀλλὰ τεθνηκότες ἀναλγῆ καὶ ἄλυπον ἐπὶ δόξῃ τοσαύτῃ θάνατον ὤφθησαν, ‘ἡμᾶς δ'’ εἶπεν ἤδη πρὸς ὀργὴν ὁ Κροῖσος ‘εἰς οὐδένα τίθης εὐδαιμόνων ἀριθμὸν ἀνθρώπων;

ελεύθερη απόδοση κειμένων: Ματσιαρόκου Χρυσούλα

* Τα μνημειακά αρχαϊκά αγάλματα των δυο κούρων κατασκευάσθηκαν από τον Αργείο γλύπτη (Πολυ)μήδη, το όνομα του οποίου έχει χαραχθεί σε επιγραφή, που δεν σώζεται ολόκληρη.

[ΠΟΛΥ]ΜΕΔΕΣ ΕΠΟΙΗΣΕ ΑΡΓΕΙΟΣ

Οι κούροι είναι αφιέρωμα των Αργείων στον Απόλλωνα. 

Σμιλεύτηκαν σε παριανό μάρμαρο τον 6ο π.Χ αιώνα κι αποτελούν τυπικό δείγμα της αρχαϊκής γλυπτικής.

Βρέθηκαν στους Δελφούς, στο Ιερό του Απόλλωνα κι έχουν ύψος 1,97μ.

Οι περισσότεροι μελετητές συγκλίνουν στην άποψη πως τα αγάλματα ταυτίζονται με τον Κλέοβη και τον Βίτωνα.

Αυτή η εργασία χορηγείται μόνον με άδεια

Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο.

Απαγορεύεται η αντιγραφή, ή αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή ολική ή μερική ή περιληπτική ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου των δημοσιεύσεων του ιστολογίου, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, ή άλλο χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της συγγραφέως, σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που ισχύουν στην Ελλάδα.